Bidsprinkhanen

{flike}

Bron: De Siervis, Leuven
Door: Eli Verhaegen

Op de eerste zondag van juli trok ik met Marc naar de Limbeurs. In feite ging ik om wandelende takken te kopen, maar ik vond er niet wat ik zocht, mijn goesting was er niet bij. Dus schafte ik me maar een paar bidsprinkhanen aan. Iedereen kent ze wel. Van die mooie groene sprinkhanen die steeds in bidhouding zitten of staan te wachten om insecten te pakken voor hun maaltijd.

In stilte hoopte ik daar eens een kweekje van te hebben om mijn overvloed aan wandelende takken op te voeren. Niks was minder waar. Ze aten veel liever grote insecten, larfjes, maden van was motten, kevers en ook andere sprinkhanen. Ze kwamen ze zelfs uit de hand eten.

Na 14 dagen zag ik een eerste paring. Eén bidsprinkhaan was helaas enkele dagen later verdwenen. Dus is het waar dat de vrouw de man na de paring opeet. Gelukkig is dat bij ons (de mensen) niet zo.

Veertien dagen later begon de vrouw (van de bidsprinkhaan) een cocon te breien aan de top van een bromeliabloem. Dit ritueel hernam zich om de veertien dagen. Zo heb ik er nu al vier hangen. Daar er in de boeken geschreven staat dat de vrouwtjes zich te goed doen aan hun eigen kroost, heb ik haar in een ander terrarium geplaatst. De cocons zouden volgens de boekskes na ongeveer 8 weken uitkomen, al naargelang de warmte en de vochtigheidsgraad waarop ze gehouden worden.

De eerste cocon was reeds 14 dagen over tijd! Mijn geduld was helemaal op. Ik nam een mes en sneed hem open. Tot mijn grote verbazing leek hij binnenin alleen maar op een pakketje gedroogde bladeren die bij elkaar geknepen waren. Er zat niks levends in. Deze cocon had ik bij de kikkertjes van Marc gehangen die bij mij te logeren zaten in afwachting tot zijn pols terug in orde zou zijn.

De andere cocons had ik gewoon laten hangen in het terrarium waar ze door het vrouwtje waren opgehangen. In dat terrarium zaten 5 vuurkeelanolissen en 5 Dendrobates leucomelas.

Ik dacht zo: "al goed dat het vrouwtje haar manneke heeft opgegeten als hij toch niks goed kan voortbrengen". Maar niks was minder waar.

Ons Marja verjaarde en wilde dat ik voor haar verjaardag wafels bakte. Dus als een welwillende en goed luisterende echtgenoot installeerde ik mij met mijn wafelijzer zodanig dat ik een goed zicht had op mijn terrariums.

Plots zag ik mijn kikkers in het terrarium heftig rondspringen. Ik rap mijn wafelijzer uitgezet en dichterbij gaan kijken. De verbazing was groot. Ik was met verstomming geslagen. Plots zag ik vanuit één van de cocons een hele horde, naar mijn schatting een honderdtal, kleine bidsprinkhaantjes vallen. Mijn kikkers waren er als de kippen bij om er een feestelijke maaltijd van te maken. Ze waren zelfs mijn vuurkeelanolissen voor. Vlug heb ik mijn snoeischaar genomen om te redden wat er nog te redden viel.

Hupsakee, daar gaat een stuk van mijn bromelia met cocon en nog ongeveer vijftig bidsprinkhaantjes een ander terrarium in met alleen maar kleine wandelende takjes. Het vrouwtje heb ik wel afgezonderd in een ander terrarium om kannibalisme tegen te gaan. Hier is ze ondertussen ook al aan een andere cocon begonnen.

Maar nu kwam het volgende probleem: eten voor deze kleine kereltjes. Dat was wel wat anders! Gelukkig had ik wat fruitvliegen en springstaartjes voorradig, want buiten is er niet veel te rapen in november. Dus zelf maar snel een kweekje opgezet en een ander lid gevraagd of ze fruitvliegjes op overschot had.

Tot mijn grote verbazing is er ook één van mijn mannetjes van mijn leucomelas beginnen te fluiten. Zou hij dan ook goesting gekregen hebben in een voortplantingsdaad? Ik hoop van wel en als zo is, dan hoort ge het nog wel.

Nu is het nog wachten op het uitkomen van de nieuwe cocons. Dus niet te snel wanhopen

En ja hoor, mijn wafels... ze waren gebakken tegen de tijd dat ons feestvarken van haar werk arriveerde. Dus was 't nog op tijd.